„Za mało się denerwujesz! Za mało się złościsz! Mógłbyś w końcu tak porządnie się zezłościć!”

Usłyszał dziś mężczyzna, z którym rozmawiałem o jego relacji z partnerką

Gdy w niej pojawia się złość, on traktuje ją jak kogoś słabszego, kto ulega emocjom

Twierdzi, że ona

• powinna być spokojniejsza,
• powinna być bardziej świadoma,
• powinna być bardziej pozytywna,
• powinna lepiej się komunikować,
• powinna…

U niego pojawia się wówczas reakcja emocjonalna. Nie lubi, gdy ona się złości, bardzo nie lubi.

Dlaczego?

Bo w tych sytuacjach ona przypomina mu o złości.. którą sam w sobie trzyma, ale której bardzo nie lubi.

Osądza/potępia ją, że ona nie panuje nad sobą i jest ‚emocjonalną kobietą’

Miewa nawet pomysły, aby „wymienić ją na lepszy obiekt”, czyli taką, która będzie spokojniejsza

Skąd te myśli?

Z wiary, że „przy innej będę szczęśliwszy”

(Co oczywiście jest halucynacją, bo nie urodziła się taka, która sprawiłaby, że będzie o nawet 1% szczęśliwszy)

Dlaczego krytykuje ją za bycie emocjonalną?

Bo ma w sobie dokładnie te same emocje (każde ego jest takie samo), tylko że nie chce się do tego przyznać

Dlatego każdy człowiek, który reaguje złością, będzie przez niego oceniony jako zły/słabszy/gorszy

Gdy usłyszał, że sprawa się rozwiąże, gdy on zacznie się więcej złościć (oczywiście w formie przeżycia tej złości w osobności, a nie krzyczenia na ludzi), najpierw powiedział, że nie potrafi, a potem przyznał.. że po prostu się jej boi

Boi się tej złości, którą w sobie trzyma, dlatego reaguje oporem, gdy obserwuje złość u innych

Potępia złość, która jest w nim

(Zapewne usłyszał w dzieciństwie wielokrotnie: ‚nie denerwuj się’, ‚nie przystoi się złościć’, przestań się denerwować, bo co ludzie powiedzą’)

Jednak co możemy powiedzieć o kimś, kto się złości?

Tylko tyle, że nie jest kosmitą 🙂

O kimś takim możemy powiedzieć, że to dowód bycia człowiekiem (a nie kimś złym lub gorszym, kto zasługuje na potępienie)

Paradoks polega na tym, że o wiele większą krzywdę robimy sobie nie wtedy, gdy pozwolimy sobie poczuć złość (gdy robimy to w bezpiecznych warunkach, tj. uwalniamy ją, wówczas to zerowa krzywda poza emocjonalnym dyskomfortem)

Krzywdę robimy sobie wtedy, gdy kisimy ją w sobie - wówczas ona osłabia nas 24h przez 7 dni w tygodniu - non stop

Jaka jest wymówka wszech czasów?

„Boję się, że gdybym pozwolił sobie poczuć złość, to komuś coś zrobię”

Jednak właśnie przez to, że nie pozwalasz jej sobie poczuć-odczuć ją, tylko latami kisisz ją w sobie, powiększa się ładunek emocjonalny i zwiększa się prawdopodobieństwo, że gdy coś ją wywoła, zrobisz coś mało rozsądnego

Przez to, że unikasz kontaktu ze złością robisz komuś cały czas krzywdę

Sobie

Oprócz strachu przed złością polecam również pouwalniać poczucie winy na temat złości

Pamiętam, gdy kiedyś naczytałem się literatury duchowej, zacząłem zachowywać jak święty chodzący po wodzie, a za każdym razem gdy zareagowałem złością, biczowałem siebie, że tak nie powinien się zachowywać „uduchowiony” człowiek

Często uważa się, że gdy ktoś angażuje się w rozwój duchowy, będzie od pierwszego dnia zawsze i wszędzie radosny i pogodny

Jednak w rzeczywistości bywa odwrotnie, gdyż wychodzą z niego stosy emocji, a człowiek ma wrażenie, że bliżej mu do wariatkowa niż nieba 😀

Reasumując:

Za mało się denerwujesz! Za mało się złościsz! Mógłbyś/mogłabyś w końcu tak porządnie się zezłościć! 🙂

Baw się dobrze!
Moc z Tobą!
Kamil