A może my wcale nie musimy siebie naprawiać, ulepszać, ani zmieniać?

A gdyby było tak, że kiedyś uwierzyliśmy w historię, że jesteśmy kimś niewystarczającym, gorszym, niepełnym, niekompletnym, kogo trzeba naprawić, zmienić i ulepszyć?

To wtedy skupialibyśmy się na nieustannym szukaniu w sobie tego, co jeszcze szwankuje i nieustannie byśmy to znajdowali.

I każde takie odkrycie utwierdzałoby nas w przekonaniu, że nie mylimy się w tym, że coś jest z nami nie tak. I tak byśmy szukali kolejnych uchybień w nadziei, że nadejdzie dzień, w którym wszystko będzie już perfekcyjnie i lśniące.

A co, jeżeli ten dzień nigdy nie nadejdzie, bo cały proces szukania nieustannie zasila przekonanie „Jestem popsuty”? W ten sposób miną eony i dalej znajdziemy „dziurę w całym”.

Może to nie my jesteśmy błędem, a jedynym błędem było uwierzenie w to, że nim jesteśmy?

Może ta historia, którą kiedyś przyjęliśmy o sobie, jako kimś wybrakowanym i niepełnym, jest zmyślona?

Może oprócz tej historii jest w nas coś jeszcze, czego nie trzeba naprawiać, ulepszać, ani zmieniać? Może to jest bliższe naszej tożsamości niż zmyślony wątek o byciu niekompletnym?

Każdy z nas wybiera, którą część siebie wzmacnia: tą popsutą (która została zmyślona) czy prawdziwą, która już jest Ok i nie trzeba jej poprawiać.

Twoja prawdziwa tożsamość nigdy nie będzie inna, niż jest. Twojej wartości nigdy nic nie naruszy. Jednak masz prawo nie chcieć jej widzieć lub o niej pamiętać. Każdy z nas ma prawo postrzegać siebie, jak tylko chce. Nie ma za to żadnych kar, są tylko konsekwencje. I czasem jest tak, że pasmo negatywnych konsekwencji doprowadza nas do miejsca, w którym zaczynamy kwestionować to, w co wierzymy.

Odkrywamy, że nasze doświadczenia wynikają z tego, w co kiedyś uwierzyliśmy. Odkrywamy także, że mamy prawo, aby w coś przestać wierzyć. Dociera do nas, że prawdopodobnie wiele razy uwierzyliśmy w coś, co nie jest prawdą.

A co, jeżeli to samo dotyczy nas samych? A może pomyliśmy się myśląc, że coś jest z nami nie tak?

Pytanie do Ciebie:

Za co możesz być wdzięczną/wdzięczną POMIMO przekonań, które masz na swój temat?

I to pytanie nie kieruje umysłu na to, co jest z Tobą nie tak, nie kieruje na przekonania, tylko na to, co jest w Tobie dobre.

Co mogłoby się stać, gdybyś codziennie przez kilka/kilkanaście minut kierował/kierowała umysł w to miejsce?

Mogłoby się okazać, że nie musisz się ze sobą siłować, nie musisz się naprawiać ani zmieniać. Wystarczy zmienić kierunek, w którym patrzysz, a to, co nie jest z nim spójne, samo odpadnie.

Dziękuję raz jeszcze wszystkim osobom, które mają odwagę patrzeć w tym kierunku 🙏

Dziękuję także wszystkim uczestnikom listopadowego warsztatu, którzy przez cały miesiąc z pełnym zaangażowaniem kwestionowali historię, w którą wszyscy kiedyś uwierzyliśmy

Do zobaczenia w grudniu! Przyjrzymy się historiom, które kupiliśmy na temat związków i relacji z innymi ludźmi. Dziękuję osobom, które już dołączyły - to oznacza, że widzimy się na 100%

🔗 Szczegóły warsztatu

Wspaniałego dnia!
Moc z Tobą!